Alfaliponzuur (R-vorm), vitamine B1 en B3, resveratrol en L-carnosine zijn allemaal belangrijke stoffen. 

Alfaliponzuur is de krachtigste antioxidant, met de bijzondere eigenschap dat een teveel ervan geen kwaad kan! Het herstelt de pool van antioxidanten in het lichaam en is noodzakelijk voor de verbranding van glucose. Het is namelijk het meest beperkende element bij de opname van pyruvaat uit de glycolyse in de mitochondriën. Het activeert sirtuïnes dankzij pyruvaatdehydrogenase en vooral SIRT2 dankzij de verhoging van de NAD/NADH-verhouding. Die laatste speelt een zeer belangrijke rol in de intracellulaire redoxregulering, waardoor het mogelijk wordt informatie te geven over de metabolische toestand van de cel. Met andere woorden, die NAD/NADH-verhouding geeft ons een idee van de ‘jeugdigheid’ van ons lichaam. Ze werkt de leverontgifting in de hand, is een chelator voor zware metalen en gaat door het bloed-hersenmembraan. In onze voeding is ze aanwezig in broccoli en spinazie, maar we zouden er elke dag kilo’s van moeten consumeren, en dat is niet echt aan te raden… De juiste supplementen zijn daarom van groot belang (4, 5). 

Vitamine B1 (of thiamine) zorgt ervoor dat pyruvaat de mitochondriën binnendringt en wordt omgezet in acetyl-CoA (via pyruvaatdehydrogenase) (6). 

Vitamine B3 (of niacine) is betrokken bij NAD, dat op zijn beurt nodig is voor de glycolyse, mitochondriën, ontgifting, sirtuïneactiviteit, recycling van alfaliponzuur en GSH (gereduceerd glutathion). 

Carnosine is een waardevolle bondgenoot tegen veroudering en vrije radicalen. Het is een dipeptide dat wordt verkregen na vertering van vlees in onze maag en darmen (let op voor mensen die geen of weinig vlees eten). Het bevindt zich vooral in de skeletspieren en de hersenen, de gebieden die het meest worden belast. Het is een krachtige antioxidant, antiglycans, pH-buffer en chelator van tweewaardige metalen. Onderzoekers hebben ontdekt dat het carnosinegehalte met de leeftijd afneemt (7, 8). Het remt huidveroudering (9), diabetes en de ziekte van Alzheimer (10, 11).

Auteur: Olivier Segers